domingo, 23 de noviembre de 2008

COS PES NO CHAN



Gústanme moito os pes. Sobre todo pola posibilidade de movemento, de crecemento, de equilibrio e tamén de desequilibrio. Non é que eu os teña moito no chan, e moitas veces levo tremendos traspés e mesmo empótrome de cheo coa realidade. Pero tamén é certo que cando consigo apoialos é cando sinto o que vivo máis intensamente e tamén cando me dou conta de que o que fago ten as súas consecuenzas!

2 comentarios:

Unknown dijo...

Sí, es fascinante, los pies, nuestros grandes y maltratados desconocidos…
Extremadamente sensibles y, a su vez, extremadamente resistentes.
Lo cierto es que yo también siento gran atracción por los pies, más física que metafísica, es una de las partes de la anatomía femenina que más sensual y más erótica me resulta. Y, ¡claro!... no es un sentimiento infundado, porque, siendo una de las zonas erógenas que más placer nos pueden proporcionar, ¿por qué los discriminamos así?...
Desde tu blog, reivindico el derecho de los pies a ser amados y admirados, sean torpes o ágiles, pequeños o grandes, estables o inestables, desequilibrados o equilibrados y, por supuesto, consecuentes o inconsecuentes

Reflexobicazos Gelu…

Anxeles Ramos Vázquez dijo...

Si! reivindiquemos o dereito a ser amad@s...ou máis ben: sexamos conscientes de que tod@s merecemos ser amad@s....e os nosos pes tamén!, aínda sendo máis ou menos equilibrad@s, consecuentes, estables...
Un bico forte e reflexológico Marcos.