jueves, 27 de noviembre de 2008

O CURSO DA DUBIDA


As miñas portas son accesos a un mundo efímero
que busca entender,
algo que reflexa o que non vexo,
o que está afora, o outro lado.
Móvome no espazo da dúbida e da
contradicción,
e nese espazo crecen plantas complicadas:
angustia, inseguridade e contradicción.

7 comentarios:

bacterio dijo...

No hay verdades absolutas, ni verdades eternas.
Caminamos por la vida sólos, sin saber a donde nos llevarán nuestras decisiones.
Las dudas son buenas: nos permiten ampliar horizontes. Nos llevan a no aceptar lo que tenemos delante sin más. Nos permiten cotejar.
Pero también pueden ser malas: malas si dejamos que dominen nuestra existencia.
Lo malo no es dudar. Lo malo es no actuar, no tomar decisiones. Puede que ciertas decisiones no terminen cumpliendo nuestras expectativas, pero al menos, estamos actuando siguiendo nuestra voluntad. Tenemos el control de nuestra vida. De esta manera, si algo no nos satisface podemos poner los medios para cambiarlo y mejorarlo.

Yo quiero brindar por la duda y la contradicción! Salud!

Pero también quiero que la duda y la contradicción vayan hermanadas con la decisión. Y la seguridad que nos da el pensar que para mejor o para peor, nuestra vida va por el camino que nosotros hemos elegido.

Ahuyentemos de nuestras vidas las angustias y las inseguridades, plantas invasoras que destruyen las flores de nuestro más preciado jardín.
Confiemos en nuestro criterio, y dejemosnos guiar por nuestra voluntad y por nuestro corazón, con la seguridad de que hacemos lo que hemos decidido, y que lo hacemos con todo nuestro corazón.
Podremos tener más o menos éxito en la vida, pero que nadie nos quite lo que es nuestro, lo más importante: haber vivido nuestra vida!!

Propongo una hoguera, donde quememos los malos espíritus de la angustia y la inseguridad. Donde purifiquemos nuestro interior de esos demonios que torturan nuestra existencia. Una hoguera que nos de calor en invierno, nos alumbre en la oscuridad, y mantenga alejadas a las bestias (internas o externas) que pretenden socavar nuestra vida. Una hoguera donde reunirnos con nuestros seres queridos, tal y como somos.

ana p. dijo...

Estoy totalmente de acuerdo con bacterio, añadiría una gran baño desoxidante para llaves que abran puertas necesarias para seguir avanzando.
Ademáis Geluquiña ti sabes ben quen es, e o máis importante: de onde ves. Os teus pés levaránte onde quere ir si os deixas camiñar. Moitos bicos rula

Anxeles Ramos Vázquez dijo...

Si, eu tamén o creo...,mais as veces o corpo ten as súas razóns, e non sempre coincide o que creo e o que sinto, esa é a gran contradicción..., postos a decidir creo que non queda máis remedio que escoitar ao corpo.
Tamén é certo que as veces é moi san facer un exercicio de reafirmación do que verdaderamente cremos e sentimos...
Moitas grazas pola vosa presencia ai afora, faime sentir que certamente algunhas portas están abertas e quero vivir o que hai detras..Mil bicos!

bacterio dijo...

Ana P., qué bueno!! me ha encantado tu “baño desoxidante”. tan importante y tan olvidado. nos acomodamos, nos contentamos con lo que tenemos y nos oxidamos, sin apenas darnos cuenta. moitos bicos

Rocio Ramos Morrison dijo...

la vida es contradiccion, claridad, aprendizaje, duda, decision... todo vale mientras nos quedemos atrapados..
guapa que sepas que ya volvi al cibermundo, despues de un mes y medio sin internet...en un par de semanas ya estoy volviendo para la tierra..nos vemos prontito..querote chio

bacterio dijo...

Bellísimo poema de Rosalía de Castro:

Cando penso que te fuches,
negra sombra que me asombras,
ó pé dos meus cabezales
tornas facéndome mofa.

Cando maxino que es ida,
no mesmo sol te me amostras,
i eres a estrela que brila,
i eres o vento que zoa.

Si cantan, es ti que cantas,
si choran, es ti que choras,
i es o marmurio do río
i es a noite i es a aurora.

En todo estás e ti es todo,
pra min i en min mesma moras,
nin me abandonarás nunca,
sombra que sempre me asombra

Boa sorte Geluka, moitos bicos

Anxeles Ramos Vázquez dijo...

É tan fermoso que eu quedo sen verbas, sen palabras...emocióname moito, e quedo sen palabras..
Gracias David por poñela no blog, gracias por estar aí, e grazas por todo o que me das.