"Non sabía que era imposibel e fíxoo"

Gostaríame saber escreber. Escreber poesías cos meus pes, coas mans, cos infinitos brazos. Sería unha poesía para Lucas, á inocenza e tenrura do meu amor máis puro. Poesías amigas e amigos con nome propio. Falar do que non se pode falar. Poesía o meu sangue, ao medo, poesía a miña insaciable sede, a miña presa. Converter as verbas en espellos. Poesía ao río ulla, á sobreira do corgo, a pena dos mouros. Poblar á ausencia. Poesía pra miña nai. Poesía ao meu abó. Abrir as frores. Poesía á oficina do meu desasosego. Poesía ao desexo de min e ao meu desexo. Também de amor quero falar, botar leña ao lume do meu ser. Escreber, Ser.

O CURSO DA DUBIDA

As miñas portas son accesos a un mundo efímero

que busca entender,

algo que reflexa o que non vexo,

o que está afora, o outro lado.

Móvome no espazo da dúbida e da

contradicción,

e nese espazo crecen plantas complicadas:

angustia, inseguridade e contradicción.

COS PES NO CHAN

Gústanme moito os pes. Sobre todo pola posibilidade de movemento, de crecemento, de equilibrio e tamén de desequilibrio. Non é que eu os teña moito no chan, e moitas veces levo tremendos traspés e mesmo empótrome de cheo coa realidade. Pero tamén é certo que cando consigo apoialos é cando sinto o que vivo máis intensamente e tamén cando me dou conta de que o que fago ten as súas consecuenzas!

O corpo é de fiar

É difícil lembrar en que camiño se atopa unha cando o placer estimula os nervios

e todas as cousas que se poden facer en tres semanas con tal de non limpar o baño

Huellas e fuxidas: E ISSO AI

As decisións irrevocables teñen algo que nos provoca unha profunda perturbación. O saber que podemos tomalas nos fai fortes, pero, ao tempo, prodúcenos temor

xogo e duelo
o salto motivado por unha promesa provoca dúbidas
todo remata índose por un desagüe
e o amor é máis doce que o viño,
aínda sabendo que nada é seguro e completo,
podo
comenzar e proseguir o que me propoño,
a intimidade, a cercanía
os maiores goces e as maoires miserias.
será que é cego o desexo?
igual, é iso aí.

Esta canción tócame o corazón.

Autumn leaves

.

Non abonda dicir

Sueño que, mientras volamos en un helicóptero alrededor de la boca de un volcán en erupción, le estoy dando un curso de poesía a un grupo de poetas ancianos. "No describan sus experiencias, el poema debe ser la experiencia. No muestren lo que son, sino lo que van a ser. No exhiban sus sentimientos, creen con el poema un nuevo sentimiento. No revelen lo que saben, sino lo que sospechan. No busquen lo que son sino lo que no son. Por lo tanto, ahora que son sueño, dejen de soñar".
Entonces me despierto.
A.Jodorowsky.

e ti, qué non eres?

Outono: pechando ciclos

Cuando te encuentras cabalgando un caballo muerto, es hora de que te bajes de él.

Indios Dakota

Estos días de outono estou sentindo a miña dificultade para pechar ciclos, para decir adiós, para deixar partir. Para darme unha axudiña estou lendo un libro "Cerrando los ciclos vitales" que comparto con vos.

Ninguén nos pode robar as vivenzas, as lembranzas...., nin podemos renunciar a elas, nin invalidalas....así que millor guardalos....Se lles damos a espalda, teremos que vivir con medo, desconfianza e desesperanza....
O fracaso nunha relación é non querer reconocer o seu final e insitir en seguir con mesmo vínculo. Quedarnos esperando a recoller os froitos dun arbol morto e perder a posibilidade de sementar outros.
Pechar un ciclo significa pararse, evaluar, recoñecer a influenza do pasado, identificar os patrons e tendencias que non nos serven, rescatar o que nos serve e cambiar a perspetiva de nos e dos demais, dos feitos e das situacións: Reescribir a historia, e solo resultará si o facemos da man da compasión por nos mesm@s. Non é sentir lástima, nen xustificar nada...Trátase de mirarnos con dignidade e amor: Observarnos dende outras perspetivas. Investigarnos a nos mesm@s e apoiarnos nos aprendizaxes que nos axudarán a vivir mellor.
Pechar un ciclo pode significar abrir o noso libro de vida en busca de fortalezas, estratexias, posibilidades e tendencias. Tamén significa recuperar os nosos aspectos oscuros ou excluídos e abrazalos recoñecendo que cada un ten unha función na búsqueda do amor, a pesar de ser inadecuado ou inútil.

Trato de deixar partir. Doe. Sei que teño que chorar e trato de evitalo...Moitas veces penso que teño moitas despedidas que chorar, que unha se xunta coa outra e por eso non quero empezar ou seguir....(paréceme que levo anos de duelo, e supoño que é asi: cada día é un duelo). Quédome con eso: mirarnos con dignidade e amor. Pode que ao final, polo moito que me custan e me doen, acabe "especializándome" en duelos, e poda compartir e acompañar a outras persoas a reeditar a súa historia.

Amizade

Unha boa amiga faloume este verán dunha novela: "Cometas en el cielo" de Khaled Hosseini, e animeime a leela. Foi unha boa sorpresa e pasei uns días de lectura casi compulsiva nos que nadei por un montón de emocións que me fixeron sentir moi humana. O libro está redactado en primeira persoa e transcurre en Afganistán. Impresionoume moito a humanidade que desprende toda a historia, por eso quero compartilo con vos.

A primeira pax. do libro dice así:

"Diciembre de 2001, Me convertí en lo que hoy soy a los doce años. Era un frío y encapotado día de invierno de 1975. Recuerdo el momento exacto: estaba agazapado detrás de una pared de adobe desmoronada, observando a hurtadillas el callejón próximo al riachuelo helado. De eso hace muchos años, pero con el tiempo he descubierto que lo que dicen del pasado, que es posible enterrarlo, no es cierto. porque el pasado se abre paso a zarpazos. Ahora que lo recuerdo, me doy cuenta de que llevo los últimos veintiséis años observando a hurtadillas ese callejón desierto. Mi amigo Rahim Kan me llamó desde Pakistán un día del verano pasado para pedirme que fuera a verlo. De pie en la cocina, con el auricular pegado al oído, yo sabía que no era sólo Rahim Kan quien estaba al otro lado de la línea. Era mi pasado de pecados no expiados. En cuanto colgué, salí a dar un paseo por Spreckels Lake, en la zona norte de Golden Gate Park. El sol de primera hora de la tarde centelleaba en el agua, donde docenas de barcos diminutos navegaban empujados por una brisa vivificante. Levanté la vista y vi un par de cometas rojas con largas colas azules que se elevaban hacia el cielo. Bailaban por encima de los árboles del extremo oeste del parque, por encima de los molinos de viento. Flotaban la una junto a la otra, como un par de ojos que observaran San Francisco, la ciudad que ahora denomino "hogar". De repente, la voz de Hassan me susurró al oído: "Por ti lo haría mil veces más". Hassan, el volador de cometas de labio leporino. Me senté junto a un sauce en un banco del parque y pensé en lo que me había dicho Rahim Kan justo antes de colgar, como si se tratara de una ocurrencia de última hora. "Hay una forma de volver a ser bueno". Alcé de nuevo la vista en dirección a las cometas gemelas. Pensé en Hassan. Pensé en Baba. En Alí. En Kabul. En la vida que había vivido hasta que llegó el invierno de 1975 y lo cambió todo. Y me convirtió en lo que hoy soy."

O libro reflexa a grandeza do sentimento de amizade: a lealtade, a integridade, a fidelidade...en estado puro. Fíxome pensar que vivimos só unha porcentaxe baixa da nosa humanidade. Que temos un potencial humano grandioso que as veces case non chegamos a imaxinar. Aprendín un pouquiño do que a honestidade pode regalarnos, do intenso e máxico de vivir as relacións dende o máis puro e auténtico de nos mesm@s. Vivir a amizade con maiúsculas, con sinceridade, honestidade, lealtade e integridade. Quero vivir estas palabras, e compartilas con vos.

desexo

Cada vez que non chamas respondo

cada vez que respondo marchaches

cada vez que me queres escóndome

cada vez que te marchas sígote.

Todo o día co paraugas aberto

e resulta que fai un sol de narices.

Eco

Apenas de vez en cando consigo vivir un segundo.
Escápaseme o momento, o instante, o espazo.
Chega despois, só un instante despois,
un segundo.

Corro detrás dun eco, dunha fragancia, unha intuición.
Como a promesa que ofrece o sexo.

Outras veces sinto que estás ahi,
chéganme as sensacións que se escaparon naquel instante.
Como esta mañá cando entrei no coche, sentín que estabas conmigo, que despertabas e viñas conmigo.
A veces sinto que me das voltas
dende lonxe, que estás conmigo.
que me acaricias
que estás conmigo,
que estás conmigo,
que estás conmigo.

DESEXO DE MIN

Pode que a miña nai me quixera con ternura,
non con desapego. Moito menos o meu pai reconoceume e aceptoume con coraxe e lealtade. Escondinme de min para sobrevivir. Inventeime outros desexos para esquecerme de min. E esquecínme. Inventeime un personaxe e refuxieime n@s outr@s. A pantasma!. Un día empecei a coñecerme, a descubrirme. E dinme conta que sólo así podía quererme. Completarme. Sei que ainda que as veces sinto que son unha mostrua. Non é certo. Nunca é certo. É o meu reflexo. Ainda que monstrua, satisfeita. Non quero ter que "lograr" nada. O meu desexo é aprender cómo ser humana.

REFLEXOS

Non sempre preciso decir todo. As veces minto sin nengún remordimento. Ou simplemente non preciso decir máis, non é preciso, non ven a conto, incluso sobra. Cando sinto que @ outr@ non precisa de min para situarse, para estar no seu lugar. Cada vez gosto máis do silenzo, o silenzo de verdade, sen angustia. Creo que moitas veces as palabras solo serven para non viver o momento, a sensación....para evitar o que está pasando, para non sentir. Compartir o silenzo é para min como unha aperta moi intensa e profunda. Outra cousa é a miña verdade, a verdade das persoas que quero, as persoas coas que comparto a vida. Coñecer, saber cál é a túa verdade , os teus límites, a túa realidade, necesidades, valores, desexos, onde estás respecto a min. Recoñecer a verdade d@ outr@, e darlle valor. Darlle a oportunidade aos demáis de ser. Cando eu son, ti eres. Si ti non me dis a túa verdade, eu non podo ser contigo. E compartila, expresala. Darlle aos demáis a oportunidade de situarse respecto a miña verdade. Ou no outro lado, que ti me des a oportunidade de coñecerte, respetarte, de situarme respecto a ti. Por moi dolorosas que sexan as verdades, son o único san. Son a única oportunidade para situarnos, poñer os propios límites, coidarnos, decidir. Por moi dolorosas que sexan as verdades dannos a oportunidade de non abandonarnos a nos mesm@s, de recollernos, de ser con nos mesm@s. O camiño para encontrar a paz.