Mu-Danzas.....

Estos días estou de mudança

dicen que os sonhos de mudanças
significan cambios na vida da sonhadora

si fora poeta, seríao do movemento e das pegadas

Maos á obra!

Estonia tiña un problema. Os seus bosques estaban plagados de lixo. Calculabase que unhas 10.000 toneladas de residuos estaban esparcidas polos campos. En octubro do 2007 un grupo de ecoloxistas estonios decidiu que era o momento de facer algo...e o fixeron.
O 3 de mayo del 2008, mobilizando a centos de organizacións e máis de 50.000 voluntari@s, conseguiron limpar do país enteiro en só 5 horas!


Neste video, feito por el@s mism@s, explícase cómo foi posibel limpar todo un país nun so día. Xa existe unha iniciativa asím en Portugal: http://www.limparportugal.org/
Alguém dixo que nom había nada que facer?

Wise one

O amor tende sempre a ir máis lonxe, mais ten un límite, o que sobrepasado, tornao en odio.
Simone Weil

"Wise One" from Souls Survivor on Vimeo.

Hoxe voltei a escoitar este tema de Jonh Coltrane e por casualidade soupen que estivo inspirado na primeira muller coa que casou Coltrane, Naima.
Sempre me resultou moi intensa esta música, e sempre imaxinei que estaría inspirada en algún sentimento arrebatador, profundo, ate desesperado. Despois de ler o texto quedeime coa sensación de que Coltrane estaba atrapado na súa relación nun ciclo de encontros, desencontros e reconcialiacións que facían da súa relación un pozo sen salida. Esta música resona dentro de min como se xa formara parte da minha vida.
Coltrane titulou esta música "Wise one". Wise significa prudente, acertado, sabio.....
Por qué case sempre o máis acertado, sabio e prudente é o máis difícil?

Tristeza, caminho de ferro

Saudade

Saudade é solidão acompanhada,
é quando o amor ainda não foi embora,
mas o amado já...

Saudade é amar um passado que ainda não passou,
é recusar um presente que nos machuca,
é não ver o futuro que nos convida...

Saudade é sentir que existe o que não existe mais...

Saudade é o inferno dos que perderam,
é a dor dos que ficaram para trás,
é o gosto de morte na boca dos que continuam...

Só uma pessoa no mundo deseja sentir saudade:
aquela que nunca amou.

E esse é o maior dos sofrimentos:
não ter por quem sentir saudades,
passar pela vida e não viver.

O maior dos sofrimentos é nunca ter sofrido.

Pablo Neruda

Fin de semana en Ancares con Lucas

Hoxe comparto con vos estas fotos. Foi unha fin de semana moi bonita con Lucas nos Ancares. Os momentos e vivencias xuntos cando camiñamos e descobrimos lugares fermosos son plenos, non preciso máis nada.

Devagar

Ando devagar porque já tive pressa
Levo esse sorriso porque já chorei demais
Hoje me sinto mais forte, mais feliz quem sabe
Só levo a certeza de que muito pouco eu sei
Eu nada sei

Conhecer as manhas e as manhãs,
O sabor das massas e das maçãs,
É preciso amor pra poder pulsar,
É preciso paz pra poder sorrir,
É preciso a chuva para florir

Penso que cumprir a vida seja simplesmente
Compreender a marcha e ir tocando em frente
Como um velho boiadeiro levando a boiada
Eu vou tocando os dias pela longa estrada eu vou
Estrada eu sou

Conhecer as manhas e as manhãs,
O sabor das massas e das maçãs,
É preciso amor pra poder pulsar,
É preciso paz pra poder sorrir,
É preciso a chuva para florir

Todo mundo ama um dia.
Todo mundo chora
Um dia a gente chega
e no outro vai embora

Cada um de nós compõe a sua história
Cada ser em si carrega o dom de ser capaz
De ser feliz

Conhecer as manhas e as manhãs
O sabor das massas e das maçãs
É preciso amor pra poder pulsar,
É preciso paz pra poder sorrir,
É preciso a chuva para florir

Ando devagar porque já tive pressa
E levo esse sorriso porque já chorei demais
Cada um de nós compõe a sua história,
Cada ser em si carrega o dom de ser capaz
De ser feliz
Almir Sater

Pirata!

O que quero é ser eu mesma, e con iso curarme:
ser eu mesma,
Ser persoa.
Qué transformación tan rara! qué traballo ser persoa! É un proceso doloroso. Non é doado abrir o coraçón.
Nun momento de cambio, de novos proxectos e ilusións, de fin dunha etapa, xa me decidín: eu quero ser PIRATA! para loitar polo noso.





u!

Rendición

A rendición vólvese moito máis doada cando me dou conta da natureza efímera de todas as experiencias, e que o mundo nom pode darme nada de valor duradero. Quero seguir coñecendo xente, tendo experiencias e participando en actividades, máis sen os desexos e o medo, ou, alomenos sen grandes desexos e medos. Sen esixir que unha situación, persoa, lugar ou suceso me satisfaga ou me faga feliz. Deixar ser a súa natureza pasaxeira e imperfecta.

(El silencio habla,
Eckhart Tolle)

Tus luces sobre mi

SEN PALAVRAS!!!

O amor é como un grao

Hoxe lembreime desta cancion de Gilberto Gil que me toca o coraçón...



"lembrar: volver a pasar polo coraçon"
E.Galeano

AMAntes

O que ocupa o meu pensamento antes de quedar durmida, e tambén o que, as veces, nom me deixa durmir.
O que me distrae, me motiva e me divierte,
A dança, a música, o traballo cando me gusta, a amizade, a boa mesa...
Alguén que me perturba a conciencia ao punto de dibuxarme un sorriso só o pensalo.
...un motivo: a ese motivo chamoo hoxe un amante...
Ser eu a amante de alguén,
poñerme de moça coa vida e amala como cando me sinto namorada.

Paloma de paz

One dove
You’re the one I’ve been waiting for
Through the dark fall
The nightmares the lonely nights

I was born
A curling fox in a hole
Hiding from danger
Scared to be alone

One dove
To bring me some peace
In starlight you came from the other side
To offer me mercy

One dove
I’m the one you’ve been waiting for
From your skin I am born again
I wasn’t born yesterday

You were old and hurt
I was longing to be free
I see things you were too tired
That you were too scared to see

One dove
To bring me some peace
In starlight you came from the other side
To offer me mercy

Micromachismosssssssss!!!!!!!!!

anular ou non ter en conta as decisións da muller
insistencia abusiva para conseguir o que se desexa
chantaxe emocional (tentar dar mágoa apelando a suposta predisposición feminina para o coidado dos outros; culpar a muller de pasalo ben con persoas ou situacións nas que el non está)‏
cortarlle a palabra
actuar de xeito paternalista facendo que a muller se sinta coma se fose unha nena

Pina Bausch, meu amor

Este ano, ademais de perder a Mario Benedetti, foise Pina Bausch, a bailarina que eu máis admiro.
Significa para mim a dança como liberación, convertir o coñecido no inesperado, bailar como persoa real.
Interesábase pola historia da opresión e as huellas da violencia. Cando esas represións saen a través do corpo, a ansiedade transfórmase en coñecemento, en liberación.

"Qué mueve a la gente es más interesante que el cómo se mueven".
Ata sempre Pina!

Á Illa maravilla!

É que cando te disparan, sangras

O certo é que tiven sonhos parecidos. Os detalles son distintos. O escenario é distinto. Pero están cortados polo mesmo patrón. Também a dor que sinto o despertarme é parecido.
Creio que dentro de mim coexiste o que sei e o que nom sei. Quitei o biombo que separa as dúas partes. Porque nom podo evitalo. Porque nom me gustam os biombos. Porque som asím. Para lograr que "o que creio que sei" e "o que nom sei" coexistan en paz, preciso unha estratexia. Manterme suxeta a algo. De outro modo, nom o duvido, emprendo un irremediable "rumbo ao desastre".
Qué tenho que facer? Sonhar e sonhar. Entrar no mundo dos sonhos e nom salir de él. Vivir alí eternamente. Nos sonhos nom existen fronteiras. Nom é preciso facer distincións. Nom hai colisións, e, aínda que as houbera, nom dolería.

Eu nom sei cómo se pon a coraça, a barreira, nom sei salvarme. Sin darme conta, levei a situación ao punto onde quizás intuía máis claridade. E si, vim a realidade, inxusta, cobarde, egoísta. Sentínme como se me pisaran o máis puro e auténtico de mim, o meu amor, a amizade, a confianza, a inocencia.

QUEDATE

Nesta primeira parte da viagem, síntome agradecida e emocionada. Podo reconhecer todo o que tenho na minha vida. Síntome afortunada e quero nom esquecer, nunca, que tenho muitas cousas bonitas, persoas que me queren, un fillo que é o meu anxo, amizade, danca, música, un corpo vivo, que se pode mover con gracia. Tenho também unha luz bonita dentro de mim que empezo a sentir con calor e ilusión.

Búsco-me e atópome viva.
Volvo a pasar polo meu coracon ás persoas importantes na minha vida.

A primeira estación foi Madrid, onde me reencontrei con Descemer. Unha alegría inmensa para o meu coracon. Despois de 14 anos sen vernos, a emoción foi inmensa, 400 km de emoción, de amor, de agradecemento. Deixovos o video de Descemer e Kelvis: "Quédate". Fai unha metáfora preciosa da amizade e a vida en Cuba: "quédate allí", onde él se queda e onde eu quero volver, sempre. Onde empecei a dancar e onde sentím que a vida é o noso maís fermoso tesouro, onde aprendím que o tempo disfrutado será o único e verdadeiro TEMPO VIVIDO. Onde sentím e nunca quero esquecer, que nun amig@ hai unha luz. Levo na alma @s meus amig@s.
E VIVA CUBA!





AMOR E MÚSICA (Disco de Descemer Bueno e Kelvis Ochoa, grabado en La Habana, 2008).

Cuerpecito mío

Tenho un corpo
por dentro,
tenho un corpo,
máis adentro
tenho unhas mans que aprenden
unhas pernas resistentes
unhos brazos que queren abrazar,

tenho un corpo contento
tenho un corpo que se rompe
tenho un corpo ferido
tenho un corpo salvaxe
tehno un corpo de montanha
tenho tantos sonos

tenho muitos anacos de coracon
esparcidos con ledicia,
nom tenho armazón

quero descubrir o meu corpo
e facer unha balea,
ir conmigo, buscarme e atoparme,
subir, parar, rir, calar, bailar,
decidir con liberdade
se irme ou quedarme.

y.

PA MI CASA

Quero estar conmigo,
ver os ollos tristes ou ledos
da muller que me mira
dende o outro lado.
Quero bailar e cantar ENTEIRA
Mirar pa dentro
buscar, lembrar
pechar os ollos
ver o que eu quero,
en SILENZO,
Quero aire fresco,
cantar, chorar, rir,
subir o volumen do que sinto adentro.


r

GRATITUDE

Tenho tantas ganas de BAILAR!

Ao principio a inocenza
fai tudo máis doado,
podemos voar,

hai ledicia, sorpresa, ilusión,
Quixen soster a mirada de nena
os meus sonhos
Despois a vida obriga a facer equilibrios
As veces a nena também sinte medo,
máis o corazón sigue galopando,
despois, a muller coida da nena,
e as bolboretas saben voar.

"Hai en min

tanto AMOR
que nom sei distinguir
entre poesía e política"

"Creo na alegría
dos dous sexos
Creo
na revolución"
Lupe Gómez

A Muller Salvaxe

Nom me canso de ler o libro de Clarisa Pinkola Estes: "Mujeres que corren con los lobos". Nom deixo de descubrir, aprender e desfrutar dos seus contos fermosos e sabios. Oxe leín esta fermosísima descripción do corpo dunha muller. Eiquí volo deixo, disfrutádeo...e non esquezades...os nosos corpos son o que son, poderosos, perfectos e salvaxes!

"El cuerpo es como la tierra. Es una tierra en sí mismo. Y es tan vulnerable al exceso de edificaciones como cualquier paisaje, pues también está dividido en parcelas, aislado, sembrado de minas y privado de su poder. No es fácil reconvertir a la mujer salvaje mediante planes de remodelación.
Para ella lo más importante no es cómo formar sino como sentir.
El pecho en todas sus formas desarrolla la función de sentir y alimentar. ¿Alimenta? ¿Siente? Entonces es un buen pecho.
Las caderas son anchas y con razón, pues llevan dentro una satinada cuna de marfil para la nueva vida. Las caderas de una mujer son batangas para el cuerpo superior y el inferior; son pórticos, son un mullido cojín, asideros del amor, un lugar detrás de la cual se pueden esconder los niños. Las piernas están destinadas a llevarnos y a veces a propulsarnos; son las poleas que nos ayudan a elevarnos, son una anillo para rodear al amante. No pueden ser demasiado esto o demasiado lo otro. Son lo que son.
En los cuerpos no hay ningún "tiene que ser". Lo importante no es el tamaño, la forma o los años y ni siquiera el hecho de tener un par de cada cosa, pues algunos no lo tienen.
Lo importante desde el punto de vista salvaje es si el cuerpo siente, si tiene una buena conexión con el placer, con el corazón, con el alma, con lo salvaje. ¿Es feliz y está alegre? ¿Puede moverse a su manera, bailar, menearse, oscilar. empujar? Es lo único que importa.
Ntozake Shange habla en su obra de para las chicas de color que han pensado en el suicidio cuando basta con el arco iris. En la obra, la mujer morada habla tras haber tratado con todas sus fuerzas de asumir todos los aspectos psíquicos y físicos de su persona que la cultura ignora o desprecia. Y se resume a sí misma en estas sabias y serenas palabras:

eso es lo que tengo...
poemas
grandes muslos
y pequeñas tetas
y
muchísimo amor.

Este es el poder del cuerpo, nuestro poder, el poder de la mujer salvaje. En los mitos y los cuentos de hadas las divinidades y otros grandes espíritus ponen a prueba los corazones de los seres humanos apareciéndose bajo distintas formas que ocultan su divinidad. Se presentan con túnicas, andrajos o fajas plateadas o con los pies cubiertos de barro. Se presentan con la piel tan oscura como la madera vieja o con escamas hechas de pétalos de rosa, con un aspecto tan frágil como de los niños, como el de una vieja tan amarilla como las limas, como un hombre que no puede hablar o como un animal que habla. Los grandes poderes ponen a prueba a los seres humanos para averiguar si ya han aprendido a reconocer la grandeza del alma en todas sus múltiples formas.
La Mujer Salvaje se presenta con muchos tamaños, colores, formas y condiciones. Debemos permanecer atentas para poder reconocer el alma salvaje en todos sus múltiples disfraces."

A xente que me gusta, a xente que quero

MULLERES AMAZÓNICAS

Oxe quero lembrar as mulleres do amazonas, as mulleres que loitaron e loitan pola terra e por unha vida digna.

As AMAZONAS son as mulleres guerreiras míticas da antigua Grecia, dícese que eran pobos de mulleres que defendían o seu territorio ata a morte e que só se relacionában con homes pra procrear. O curioso é que este mito atópase nos diferentes pobos da antiguedade, en Asia e Africa atopáronse vestixios de ditas mulleres, asím como também na querida Sudamérica. Cóntase que cando chegaron os conquistadores á zona selvática atopáronse con fortes mulleres defensoras da súa terra, a súa cultura e as súas tradicións....
Mulleres amazónicas, Por: Tania Roura
.
Máis alá do mito e a leienda as amazonas forom guerreiras, defensoras da maloca, e as maiores responsables en conservar a descendencia dun pobo condeado ao xenocidio e ao descoñecemento sistemáticos. Elas en cancións de cuna e en contos para aplacar o medo, susurraron ao ouído do fillos e fillas a istoria do seu pobo, os seus oríxes, os seus valores. Elas ensinaron a súa descendencia o amor ao gran espíritu da selva mentres fabricaban as delgadas vasixas de arcilla ou trituraban a yuca para o casabe. Instruíron aos fillos para gardar o lume en largas caminatas e as fillas a esconder as simentes no seu corpo para volver a sembralas na terra propicia cando terminaran de uír dos usurpadores, selva adentro.
Oxe, cando a súa pel llágase ao contacto co humo das fumigacións e polo auga contaminada pola explotación do petróleo e o oro envenena o seu corpo, seguen parindo fill@s para resistir a usurpación.
Oxe son as organizadoras, as mestras, as dirixentes indíxenas. Oxe seguen sendo as mamás da sabiduría, a vida, a continuidade, as gardanas do pasado. As grandes amazonas.

Encontros e Desencontros

AS VECES SON MAIS CERTAS AS COUSAS QUE NON VES, AS COUSAS QUE SE SINTEN, AS COUSAS QUE SE INVENTAN, PORQUE CADA PALABRA DICE O QUE NON DICE E AÍNDA PODE DICIR MAIS.
AS PALABRAS SON DEBUXOS DESTINADOS A DECORAR O MURO QUE CONSTRÚE O SILENZO: A ESPERA, O SILENTE ADEUS, A NENA, O SONHO, A AUSENZA, A CHAMADA...TUDO E NADA COMPARADO CA CERTEZA DO QUE SINTO.

Necesitamos algo para crecer....

Pequeña

rosa,

rosa pequeña,

a veces,

diminuta y desnuda,

parece

que en una mano mía

cabes,

que así voy a cerrarte

y llevarte a mi boca,

pero

de pronto

mis pies tocan tus pies y mi boca tus labios,

has crecido,

suben tus hombros como dos colinas,

tus pechos se pasean por mi pecho,

mi brazo alcanza apenas a rodear la delgada

línea de luna nueva que tiene tu cintura:

en el amor como agua de mar te has desatado:

mido apenas los ojos más extensos del cielo

y me inclino a tu boca para besar la tierra

Pablo Neruda, Amor,En ti la tierra

A entrega

Quero ter fe e confiar na forza que move a miña vida. Non unha fe cega, sinon a confianza de que o universo está da miña parte.

Preciso deixar de pelexar e empezar a amar. Sentir que non teño que facer nada, solo respirar, non é debilidade nin perda, é forza. Podo sentir a miña vulnerabilidade e non rebelarme, aceptar a situación, respirala e confiar.

Todo o pasado, excepto a súa beleza, desaparece.
O amor expulsa ao medo. A curación supera á separación. O perdón, a única resposta cuerda, e o amor non é neutral, require unha toma de posición.

Necesito coraxe e moita forza persoal para aferrarme ao meu centro nun momento en que me sinto ferida. Necesito sentir o meu amor protexéndome do caos. Cando estou no medio do vacío preciso tranquilizarme e saber que Eu Son. Nunca se pode destruír a verdade.

Quero que o obxetivo do meu corpo sexa sanar, o obxetivo da miña alma sexa amar, e o lugar máis sagrado aquel onde un vello medo convírtese nun amor presente. A sanación está no presente, na entrega.

Duele perder lo que nunca se ha tenido

Duele perder lo que nunca se ha tenido

Se como tú eres

Sé como tú eres
de manera que puedas ver
quién eres
y cómo eres.
Deja por unos momentos
lo que debes hacer
Y descubre lo que realmente haces.
Arriesga un poco si puedes
Siente tus propios sentimientos
Di tus propias palabras
Piensa tus propios pensamientos
Sé tu propio ser
Descubre
Deja que el plan para ti
surja de adentro de ti

Fritz Perls

Paisaxes inconscentes

Estes días ando dándolle voltas ao impulso de crear unha proposta de danza. Buscando de onde partir, cheguei a obra de Louise Bourgeois. Comparto con vos a idea de partida para iniciar a búsqueda co meu corpo. Quero explorar a miña casa. A foto é a casa de un sono. Dende a fiestra da casa de María en Amarante.







Teño unha xaula de malla e acero que alberga unha colección de obxetos desechados, os que se atopan non desvanes mohosos. É unha casa construída con centos de eslabóns: transparente, parecida a unha rede, inflexible. É un invernadeiro da memoria.

É un passagem a través do tempo e o espacio: unha viaxe difícil, unha galería oscura, un conmovedor passagem intenso textual arrancado de unha historia persoal.

Os obxetos veñen dende os sonos.

Pasage ten connotacións temporais e espaciais: o paso do tempo e o paso a través dun espazo. Algo está a punto de ocurrir, e o que está a punto de ocurrir está completamente texido aorredor de algo que xa foi fai tempo.

Un corpo morto. Un esqueleto de casa cheo de souvenirs inventados, de obxetos para incitar a memoria. Qué é a casa de unha senon un carapacho de obxetos de memoria persoal?

Exhibirme a min mesma coma un narciso de invernadeiro, unha rara pranta cultivada, pero relacionada de maneira significativa cos outros membros da especie. Construír un tinglado onde proxectar o meu propio ser, que é simultaneamente casa, inverndeiro, autorretrato, colección, catarsis, terapia aversiva, arte, farmacia homeópatica e teatro da memoria.

A casa (o fogar) é literalmente o obxeto da nostalxia. Unha casa da infancia que se visita de novo pode ser un poderoso catalizador de memorias olvidadas ou reprimidas.

Nos sonos, dicen, a casa representa ao propio ser.

Passage Inconscente é un palacio de memorias desubicadas situadas nos nichos ordeados, unha colección de lembranzas do profundamente non racional, racionalizado. Éste passagem é un palacio de cristal, unha casa de vidrio de memorias dolorosas.

A casa dun sono.

Encantaríame que me dixérades o que vos suxire este texto, imaxes, obxetos..Ireivos contando como vai a proposta, preciso compartilo!

Dereito ao Delirio

Eduardo Galeano(Comunicación distinta entre mundos distantes).

Que os sonos se fagan realidade.

Desexos 2009

Intensidade,

forza,

autenticidade

beleza.