Necesitamos algo para crecer....

Pequeña

rosa,

rosa pequeña,

a veces,

diminuta y desnuda,

parece

que en una mano mía

cabes,

que así voy a cerrarte

y llevarte a mi boca,

pero

de pronto

mis pies tocan tus pies y mi boca tus labios,

has crecido,

suben tus hombros como dos colinas,

tus pechos se pasean por mi pecho,

mi brazo alcanza apenas a rodear la delgada

línea de luna nueva que tiene tu cintura:

en el amor como agua de mar te has desatado:

mido apenas los ojos más extensos del cielo

y me inclino a tu boca para besar la tierra

Pablo Neruda, Amor,En ti la tierra

A entrega

Quero ter fe e confiar na forza que move a miña vida. Non unha fe cega, sinon a confianza de que o universo está da miña parte.

Preciso deixar de pelexar e empezar a amar. Sentir que non teño que facer nada, solo respirar, non é debilidade nin perda, é forza. Podo sentir a miña vulnerabilidade e non rebelarme, aceptar a situación, respirala e confiar.

Todo o pasado, excepto a súa beleza, desaparece.
O amor expulsa ao medo. A curación supera á separación. O perdón, a única resposta cuerda, e o amor non é neutral, require unha toma de posición.

Necesito coraxe e moita forza persoal para aferrarme ao meu centro nun momento en que me sinto ferida. Necesito sentir o meu amor protexéndome do caos. Cando estou no medio do vacío preciso tranquilizarme e saber que Eu Son. Nunca se pode destruír a verdade.

Quero que o obxetivo do meu corpo sexa sanar, o obxetivo da miña alma sexa amar, e o lugar máis sagrado aquel onde un vello medo convírtese nun amor presente. A sanación está no presente, na entrega.