domingo, 4 de octubre de 2009

Rendición



A rendición vólvese moito máis doada cando me dou conta da natureza efímera de todas as experiencias, e que o mundo nom pode darme nada de valor duradero. Quero seguir coñecendo xente, tendo experiencias e participando en actividades, máis sen os desexos e o medo, ou, alomenos sen grandes desexos e medos. Sen esixir que unha situación, persoa, lugar ou suceso me satisfaga ou me faga feliz. Deixar ser a súa natureza pasaxeira e imperfecta.

(El silencio habla,
Eckhart Tolle)

6 comentarios:

Unknown dijo...

¿La rendición?..., razonablemente, las experiencias son efímeras y vulnerables a los diferentes acontecimientos y puntos de vista de cada momento de la experiencia en si, ¿pero?..., ¿cómo que el mundo no puede darte nada de valor duradero?, el mundo te lo está dando todo, tú eres la que eliges, "el mundo" es el valor duradero, y en él, es donde vas a descubrir infinitas y "efímeras" experiencias: hermosas, desagradables, felices, agrias, perfumadas para el recuerdo o dispuestas a ser olvidadas, pero, eso sí: infinitas...
Naturalmente sin exigir. Parecen decir tus palabras que, hasta ahora, exigías a las experiencias un diseño adecuado a tus deseos.
Deseo que aceptar la imperfección te ayude a disfrutar de nuevas experiencias con sabor a miel y tranquilidad...
Mil besazos Gelu y felices nuevas experiencias

novos galegos de galiza dijo...

Sim,tem toda a razao,estamos sempre em busca de algo que encha nossa vaidade,estamos interminavelmente SEMPRE QUERENDO tudo.Deveriamos relaxar um pouco e deixar que "o proximo momento" se faça "presente" em nossas vidas.Ainda que seja doloroso.Ocuparnos de outras coisas e deixar Fluir o Inevitável.Deveriamos deixar que o destino nos surpreenda e porque quando as coisas boas acontecem ,nos sentimos como uma criança com um sorriso enorme no rosto diante de uma vitrina repléta de todas as diversidades de doces e "gulosinas"!!!

Anxeles Ramos Vázquez dijo...

Ola Marcos, pois si, ás veces é moi difícil nom aferrarse aos desexos..nom? sempre que falemos co coraçón...ehh, a teoría xa a fun aprendendo..máis agora toca a práctica!...un pouquinho máis difícil. O exemplo máis cercano para min é o meu fillo, é pasmoso apreciar o disfrute de todo, a capacidade de concentración...a alegría e a gratitude conque recibe todo. Vivo con un maestro!
Un bicaso, e o dito: nom desesperes eh!!! que xa te chamam pronto...ha,ha.

Anxeles Ramos Vázquez dijo...

Qué mensaxe tan bonita a de novos galegos de galiza...., deixar fluír o inevitable, deixar que o próximo momento "se faça"..
Conéctame coa sensación que tanto me gusta sentir de que "nom tenho que façer nada, só respirar, ser". Dame moita paz sentir isto dentro de min.
Obrigada polas palavras.

bacterio dijo...

“La rendición […] implica ceder más que oponerse al flujo de la vida. […] Rendirse es aceptar el momento presente incondicionalmente y sin reservas. Es renunciar a la resistencia interna a lo que es.” E. Tolle

Supongo que primero hay que hacerse consciente de la realidad tal como es, sin interpretaciones subjetivas y sin fantasías. Para luego aceptarla así, tal como es, sin oposición.
Pero yo entonces me pregunto, ¿dónde queda la lucha por lo que más queremos?

“Hay hombres que luchan un día
y son buenos.
Hay otros que luchan un año
y son mejores.
Hay quienes luchan muchos años
y son muy buenos.
Pero hay los que luchan toda la vida:
esos son los imprescinbles...” Bertolt Brecht

Sin luchadores, la historia se habría escrito en minúscula. Historias grandes epopéyicas, y también las historias que nunca se sabrán. Historias de familias, de amistad, historias de supervivencia. Historias de AMOR con mayúsculas. Pero, ¿hasta cuándo es razonable luchar? ¿cuándo aceptar las cosas que no pueden ser cómo a uno le gustaría? O sea, ¿cuándo rendirse? ¿cuándo renunciar a los sueños?
o estoy divagando??????

Anxeles Ramos Vázquez dijo...

Ola Bacterio,
si, nom é resignación, é deixar fluír...nom empuxar ao río..porque o río...flúe só.
Qué bonitas palavras as de Beltort Brech...
bicos fortes