Eco

Apenas de vez en cando consigo vivir un segundo.
Escápaseme o momento, o instante, o espazo.
Chega despois, só un instante despois,
un segundo.

Corro detrás dun eco, dunha fragancia, unha intuición.
Como a promesa que ofrece o sexo.

Outras veces sinto que estás ahi,
chéganme as sensacións que se escaparon naquel instante.
Como esta mañá cando entrei no coche, sentín que estabas conmigo, que despertabas e viñas conmigo.
A veces sinto que me das voltas
dende lonxe, que estás conmigo.
que me acaricias
que estás conmigo,
que estás conmigo,
que estás conmigo.

DESEXO DE MIN

Pode que a miña nai me quixera con ternura,
non con desapego. Moito menos o meu pai reconoceume e aceptoume con coraxe e lealtade. Escondinme de min para sobrevivir. Inventeime outros desexos para esquecerme de min. E esquecínme. Inventeime un personaxe e refuxieime n@s outr@s. A pantasma!. Un día empecei a coñecerme, a descubrirme. E dinme conta que sólo así podía quererme. Completarme. Sei que ainda que as veces sinto que son unha mostrua. Non é certo. Nunca é certo. É o meu reflexo. Ainda que monstrua, satisfeita. Non quero ter que "lograr" nada. O meu desexo é aprender cómo ser humana.

REFLEXOS

Non sempre preciso decir todo. As veces minto sin nengún remordimento. Ou simplemente non preciso decir máis, non é preciso, non ven a conto, incluso sobra. Cando sinto que @ outr@ non precisa de min para situarse, para estar no seu lugar. Cada vez gosto máis do silenzo, o silenzo de verdade, sen angustia. Creo que moitas veces as palabras solo serven para non viver o momento, a sensación....para evitar o que está pasando, para non sentir. Compartir o silenzo é para min como unha aperta moi intensa e profunda. Outra cousa é a miña verdade, a verdade das persoas que quero, as persoas coas que comparto a vida. Coñecer, saber cál é a túa verdade , os teus límites, a túa realidade, necesidades, valores, desexos, onde estás respecto a min. Recoñecer a verdade d@ outr@, e darlle valor. Darlle a oportunidade aos demáis de ser. Cando eu son, ti eres. Si ti non me dis a túa verdade, eu non podo ser contigo. E compartila, expresala. Darlle aos demáis a oportunidade de situarse respecto a miña verdade. Ou no outro lado, que ti me des a oportunidade de coñecerte, respetarte, de situarme respecto a ti. Por moi dolorosas que sexan as verdades, son o único san. Son a única oportunidade para situarnos, poñer os propios límites, coidarnos, decidir. Por moi dolorosas que sexan as verdades dannos a oportunidade de non abandonarnos a nos mesm@s, de recollernos, de ser con nos mesm@s. O camiño para encontrar a paz.